Weetjes van onze reis

• Nieuw Zeeland in de winter bezoeken, handig is omdat je niet veel op voorhand moet boeken van verblijfplaats, er is meestal nog voldoende plaats als je de avond zelf aankomt!
• Een winterse dag kan er evengoed zijn als een zomerse dag, of zelfs beter; als je een zonnige winterdag met een regenzomerdag vergelijkt (de temperatuur verschilt niet zo veel). En Vicky en Law aldus schitterend weer hadden op hun trouw.
• Er naar onze bevindingen in de kleine dorpjes meer 'organic' voedsel en winkeltjes te vinden zijn dan in de grote steden zoals Auckland en Rotorua.
• Het weer in Auckland onderhevig is aan "if you don't like the weather, just wait 5 minutes": het weer kan hier snel omdraaien doordat Nieuw Zeeland een eiland is en de wolken hier vaak aan topsnelheid voorbij vliegen.
• De weersvoorspellingen in Auckland hierdoor meer fout dan juist zijn.
• We aan het einde van onze reis meer dan 50(!) kingfishers hebben gezien, en deze vogels graag op de elektriciteitsdraden zitten langsheen de weg.
• We voor onze volgende reis ook eens zouden kunnen zoeken achter tweedehands huurmobilhome's en auto's. Dat vertelde Michele ons.
• Er hier in Nieuw Zeeland meer huismussen voorkomen dan in België!
• Het klein geld hier heel gemakkelijk te onderscheiden is: 1 en 2$, 50, 20 en 10 cent. Onder de 10 cent wordt niet gebruikt. Ze ronden de prijs telkens af naar onder of naar boven.
• Mijn shampoo nog ergens verzeild geraakt ligt in een emmer en Erik zijn zonnebril nog in de huurauto ligt :D. En ze zijn niet eens bij elkaar dan :-/

14 juli 2013

De wekker loopt vandaag weer vroeg af, zeker na het trouwfeest van gisterenavond. Gelukkig lagen we toch om middernacht in ons bed, waardoor we toch een achtal uurtjes hebben kunnen slapen.
De ochtend ziet er vandaag wat anders uit. Erik warmt nog een restje spaghetti op om op te eten, want dat gaan we de komende dagen niet meer kunnen bewaren. We ruimen het bed op en installeren de tafel. Om 10u moeten we uitcheken op de camping. We reinigen de chemische toilet, laten het afvalwater af en vullen de tank met kraantjeswater bij. Het is al twintig na tien wanneer we de camping afrijden, gelukkig krijgen we geen boete.

Het plan is om bij het inleveren van de mobilhome te horen achter een huurauto op dezelfde plaats die groot genoeg is om twee valiezen en een rolstoel in mee te nemen. Bij het uitvoeren van dit plan, krijgen we te horen dat ze op deze plaats enkel mobilhome's verhuren. Auto's zijn enkel te huur vlak aan de luchthaven. De mevrouw achter de balie deelt ons mee dat we de mobilhome nog kunnen gebruiken om naar de luchthaven te rijden en dat we daar rustig onze tijd mogen nemen om een geschikte auto te zoeken.

Op de luchthaven aangekomen, zijn er verschillende maatschappijen die verhuurauto's aanbieden. De eerste waarop we toepassen, zijn reeds volboekt. Dat belooft! Gelukkig zijn er bij de andere maatschappijen nog voldoende auto's beschikbaar, zeker ook omdat we toch een grotere auto nodig hebben dan het standaardmodel. Na het horen achter prijzen bij enkele maatschappijen, blijkft 'budget car' de goedkoopste te zijn. We dachten dat de verkoper hier ons had gezegd dat de prijs voor middelgrote auto en een ander model hetzelfde was. Dit was echter niet waar, maar we hebben geluk en krijgen van de verkoper voor dezelfde prijs toch de middelgrote auto aangereikt. Pittig detail: Erik zou de auto die we nu hebben geen middelgrote noemen, maar zelfs een grote! De rolstoel gaat gemakkelijk in een beweging plat in de koffer. Superhandig!

We halen de auto op, en nu komt het meest spannende deel van de hele dag! We moeten de mobilhome nog gaan terugbrengen en hebben nu ook een auto. Ik mag nu met de auto rijden, achter Erik die met de mobilhome zal rijden. Het is voor mij een jaar geleden dat ik nog auto heb gereden! Spannend! Zeker helemaal omdat we links moeten rijden. Gelukkig valt het goed mee. De mobilhome is supergoed te zien in het verkeer en gemakkelijk voor mij te volgen. De weg zoeken moet ik dus al niet veel doen. Ook de weg zelf valt goed mee: het parcour houdt enkel linksafdraaien in, en dat is bij het rijden aan de linkerkant op de weg, heel gemakkelijk \o/.
We krijgen de mobilhome en auto goed ter plaatse en laden onze koffers over in de auto. Terwijl ik in de auto blijf wachten, brengt Erik de mobilhome binnen, en komt hij terug met de rolstoel :D.

Nu begint onze tocht van een week met een auto, samen met Vicky en Law, Ieda, Jon en Michele. Samen gaan we naar de Waitomocaves gaan kijken, naar Wai-o-Tapu, en 2 dagen naar Cooks Beach. We spreken af in een shoppingcenter in Auckland om inkopen te doen en van daaruit samen te rijden naar Waitomo. Erik en ik doen er een half uur over om daar parkeerplaats te vinden, zo druk is het.
Geparkeerd zijnde, besluit ik in de auto te blijven en eerst iets te eten. Daar hebben we nog geen gelegenheid voor gekregen vandaag (buiten wat fruit als ontbijt) en het is al halverwege de namiddag. Erik gaat de anderen zoeken. Wanneer hij terugkomt, ben ik helemaal op van energie.
We vertrekken op weg naar Waiotomo. Onderweg, voel ik me helemaal niet goed. Ik ben heel moe, geen energie meer. De korte nacht speelt me parten en ik besluit mijn ogen tijdens de rit te sluiten. Op deze manier valt er niet veel met me aan te vangen! Gelukkig kan Erik zich amuseren met de nieuwe auto. Hij heeft een nieuw speeltje gevonden nu :D.

Tegen de avond komen we, na een hele zoektocht, aan in het Waitomo Hotel. Het is een hele zoektocht geweest om het te vinden. De gps die ze ons gegeven hebben, vond de straat van het hotel zelf niet. We geraakten aldus tot in het dorp, maar het hotel wisten we niet zijn. Uiteindelijk is Erik in een tankstation achter de weg gaan vragen en komen we er.
Het hotel is een gebouw in Victoriaanse stijl. Heel mooi! We krijgen een kamer op de eerste verdieping, naast Law, Vicky en Ieda.
We installeren ons op de kamer en gaan naar het restaurant beneden, alwaar we samen met iedereen avondeten bestellen. Er staan verschillende menu's op die glutenvrij zijn :), en vegetarisch ook. Dat is fijn en gemakkelijk voor mij! Het is een lekkere avondmaaltijd.

Champagne voor het pas getrouwde koppel!

Na het eten gaan we terug naar de kamer. Er is nog een internet-party bij Vicky en Law op de kamer. Erik gaat er nog naartoe, ik zeg slaapwel tegen iedereen en kruip in mijn bedje. Morgen wordt het vroeg opstaan om naar de Waitomocaves te gaan.

20 en 21 juli 2013

De wekker gaat naar slechte gewoonte weer veel te vroeg af, maar we hebben er deze keer rekening mee gehouden dat we wat tijd kunnen nemen om op te staan. Eens we echt wakker zijn staan we op en beginnen we aan de laatste voorbereidingen voor de terugreis: rommel weggooien, ontbijten en de laatste spullen inpakken. We laten al het eten dat we niet op hebben en niet gaan meenemen achter in de free food bak en goed op tijd zijn we helemaal klaar. We wandelen nog een klein beetje rond om de palmbomen van dichterbij te bestuderen en om nog een laatste keer naar de tui te luisteren die in een boom zit te zingen en dan vertrekken we.

Bij de receptie krijgen we nog een goeie tip van de dame daar: boek een week na een reis nog een weekendje, dan heb je nog iets om naar uit te kijken en is het terugkomen niet zo heel moeilijk. Goed idee!

We tanken de auto vol en gaan op zoek naar het vliegveld. Onderweg stoppen we nog bij een laatste uitzichtpunt om nog 1 keer van het uitzicht te genieten en gaan dan verder. Tegen dat we de auto hebben teruggebracht en ingecheckt hebben we nauwelijks nog tijd om het kasticketje van de huurauto op te halen voordat we naar de gate moeten. Daar moeten we gelukkig niet al te lang wachten en mogen we weer als eerste het vliegtuig op. Jihaa!

In Sydney staat er niemand met een rolstoel te wachten, maar het is gelukkig niet ver dus gaan we te voet. Vliegtuig af, security checkpoint, vliegtuig op. Zucht. Wat denken ze dat we voor gevaarlijke dingen gedaan hebben? Het plastic mes van het eten meegepikt zodat we er op de volgende vlucht TWEE hebben? Ik kan me de chaos al levendig voorstellen! Mwahahahaaaa!

Deze keer hebben we iets minder geluk met de zitplaatsen: we zitten in de middenblok, en alle drie de zetels zijn bezet. We installeren ons zo goed en zo kwaad als het gaat en terwijl Karen leest kijk ik films. De maaltijden zijn niet echt heel lekker maar vullen wel, en dankzij de pilletjes hebben we geen van beiden last van misselijkheid. Jeuj!

We maken een tussenstop in Singapore en komen wel erg laat te weten dat we even van het vliegtuig moeten zodat de schoonmaakploeg hun werk kan doen. Snel alles inpakken en wegwezen dan maar! Buiten het vliegtuig staat er al een dame met een rolstoel te wachten. Ze duwt Karen vlot door security, waar we toch allebei nog een hands-on zoektocht krijgen na de metaaldetector. Dat hebben we dan ook maar eens meegemaakt. En we weten nu ook dat zelfs als je niet meer doet dan van het vliegtuig gaan om even later weer op hetzelfde vliegtuig te stappen je OOK door security moet. Oh nee! Stel je voor dat we ook een plastic vorkje zouden hebben gestolen! De chaos, het bloedbad! Ik mag er niet aan denken!

Na even wachten mogen we weer bij de eersten het vliegtuig terug op. We installeren ons weer en zien bekende gezichten van de vorige vlucht zich ook terug op dezelfde plaats zetten. De persoon die naast ons zat komt niet terug en zijn plaats wordt ook niet door iemand anders ingenomen. Joepie, extra zetel voor ons!

Karen gaat al snel slapen en ik kijk zelf nog zo lang mogelijk film voordat ik ook toegeef. Een tijd later word ik wakker, kijk nog wat verder film en nadat we het volgende pilletje hebben ingenomen probeer ik ook nog wat te slapen. Dat lukt niet onmiddellijk, maar uiteindelijk krijg ik toch ook nog wel de nodige slaap om in Londen wakker van het vliegtuig te kunnen.

Daar moeten we redelijk lang wachten op de rolstoelen. Wat blijkt? Het zijn helemaal geen rolstoelen, maar zo'n elektrisch karretje dat meerdere passagiers kan vervoeren! We zijn wel met redelijk veel, dus samen met nog twee andere mensen en hun kindje wachten wij tot de chauffeur de rest op hun bestemming heeft afgezet en terugkomt voor ons. Om de tijd te doden spelen we een beetje scrabble. Dat helpt, want al snel staat het karretje daar weer en mogen wij instappen. Cool! Dat hadden we ook nog nooit gedaan!

Niet alleen dat, maar er zijn speciale liften voor die karretjes, en we worden door de kelders van de luchthaven vervoerd, een plaats die enkel voor personeel en die karretjes gereserveerd is. De rit is veel te snel voorbij, en we krijgen een rolstoel waarmee we zelf op eigen houtje de luchthaven kunnen verkennen.

Oh ja, wel eerst nog (je raadt het al) door security. Ook hier weer een patdown, en zelfs de rolstoel wordt gecheckt. Je weet maar nooit, die onbetrouwbare luchthavenrolstoelen zouden wel eens vol smokkelwaar kunnen zitten ja! (wordt het stilaan duidelijk dat ik me mateloos erger aan deze farce? Je zou verdorie bijna een terroristengroep gaan zoeken om te sponsoren, gewoon om te zien hoeveel erger het nog kan worden voordat je in je blootje op het vliegtuig moet… en hopelijk staat er hier achter mij geen camera die bemand wordt door iemand die Nederlands verstaat, want ik typ dit op Heathrow :p)

En daar zitten we dan… op Heathrow, nog 4 uur te wachten tot we op het volgende vliegtuig mogen. De laatste vlucht blijkt enorm snel te gaan, want op ongeveer 40 minuten staan we in Brussel. Daar worden we opgehaald door iemand met een rolstoel, die ons tot aan de bagage begeleidt. We moeten een tijdje wachten tot de rolstoel en de paraplu er zijn, maar dan is het eindelijk zover: we kunnen het laatste vliegveld achter ons laten en zien of er iemand niet vergeten is dat we opgehaald moesten worden :-)

Natuurlijk niet: mijn ouders en Karen haar vader staan klaar, mét een bordje waarop onze namen geschreven staan. Ondersteboven, voor als we nog niet helemaal ontwend zouden zijn :-)

In heel veel te veel temperatuur keren we terug naar huis… langs de ene kant jammer, langs de andere kant is het toch ook stiekem wel een klein beetje fijn om weer thuis te komen. Vanavond zullen we in ieder geval goed slapen!



The End.

19 juli 2013

Ondanks Karen's nachtelijke ontdekking dat er een mierenkolonie door een hoek van de kamer aan het migreren is hebben we toch min of meer redelijk geslapen. We beginnen de dag allebei met een douche, gevolgd door inpakken en ontbijt: toast met choco voor mij en gebakken banaan voor Karen.

Tegen 10 uur hebben we de sleutel teruggegeven en zijn we weer op weg: het plan is om rustig richting Auckland te rijden en onderweg vaak genoeg te stoppen en van het uitzicht te genieten. En dat uitzicht mag er zijn: we rijden een heel stuk langs de zee, met rotsen langs de kust en hier en daar een klein kasseistrand. Aan de andere kant zien we bergen, rotsen, en uitgestrekte weilanden. Regelmatig groeien er bomen langs de weg, waardoor we hier en daar zelfs door een tunnel van gebladerte rijden.

Kingfisher?

Kingfisher!

Onderweg zien we een wegwijzer staan naar een vlinderhuis. We gaan even kijken, maar krijgen meteen te horen dat het momenteel gesloten is voor onderhoud en pas in september weer open gaat. Verdorie! Dan maar weer verder. De kronkelende kustweggetjes hebben we ondertussen achter ons gelaten, we komen hoe langer hoe meer op grote en rechte wegen.

Na een (veel te korte) afscheidsrit door het land komen we redelijk vroeg in Auckland aan, waar we ons in een rustige straat parkeren om wat te eten. Eens dat gebeurd is kunnen we gaan inchecken op de camping, waar we een hutje huren voor de nacht. Er staan twee bedden, een kast en een nachtkastje en dat is het zowat, maar veel meer hebben we niet nodig. Behalve dekens dan, want die zijn er niet. Uh-oh. Ik ga dan maar even bij de receptie horen of er een dekenpakket te huren valt, maar de dame achter de toonbank zegt dat dat niet het geval is. Ze vult gelukkig wel aan met de vraag aan haar collega om even te checken of er nog zijn, en weet me te vertellen dat het vandaag gratis-deken-dag is. Ze doen dat elke… euh… welkedagzijnwevandaag… derde vrijdag van de maand. Heel aardig!

Er is een doe-het-zelf carwash in de buurt waar we de binnenkant van de auto kunnen stofzuigen, en eens we dat gedaan hebben springen we nog snel in de winkel binnen: nootjes om op het vliegtuig te snoepen en een doosje Guylian chocolaatjes als dankuwel voor de receptie zijn alles wat we nodig hebben, en even later zijn we in ons hokje de koffers aan het klaarmaken voor het vliegtuig. Wel spannend, zo zonder weegschaal! Hopelijk hebben we een beetje goed geschat en moeten we op het vliegveld niet meer te veel overladen.

Tegen etenstijd beslissen we om op zoek te gaan naar iets eetbaars. Het Polynesische restaurant in de buurt blijkt gesloten te zijn, en het eetcafe dat we op het internet hebben gevonden ook al. Oei. Dan maar files trotseren de andere richting uit, vlak bij de supermarkt leek ook nog wel eten te vinden. Dat valt jammer genoeg ook weer tegen, maar we stoppen toch even bij de McDonalds om aardappelschijfjes te kopen, want Karen heeft daar zin in. Ze vallen wel een beetje tegen in vergelijking met degene die we eerder deze reis al hebben gegeten, maar ja…

Dan toch maar weer de andere kant uit, want we zijn daar daarstraks nog iets voorbij gereden dat misschien nog wel veelbelovend was. En jawel hoor: enkele restaurants bij elkaar die allemaal geen menu buiten hebben hangen. Op goed geluk gaan we dan maar Valentine's binnen, een buffet-restaurant dat me wel ideaal lijkt om met kinderen uit eten te gaan. We mogen even gaan rondkijken om te zien of we een vegetarische maaltijd kunnen samenstellen en nadat Karen haar goedkeuring heeft uitgesproken krijgen we een tafeltje toegewezen. Grappig dat het een vierkante tafel in een hoek is, waardoor we dus schuin naast elkaar komen te zitten. Origineel!

Het eten blijkt, hoewel ietwat vettig, best lekker te zijn en na twee volle borden zijn we allebei voldaan. Ik ga zelf uiteraard het dessertenbuffet nog beschaafd plunderen, en tijdens de eerste ronde zie ik wat de ultieme droom moet zijn voor veel kinderen: aan de softijs-machine staat een jongetje met een groot bord in zijn handen softijs te nemen. Er ligt een gigantische toren op wanneer hij klaar is. Ik vraag me af of hij het allemaal gaat op krijgen, maar neem me eigenlijk vooral voor om als volgende ronde ook nog een klein ijsje te halen, want dat is best lang geleden.

Kijk wat een plaats voor bagage, en vooral rolstoel! Die geraakt er zéér vlotjes in! :-)

Blij dat we allebei lekker hebben kunnen eten gaan we terug naar de camping, waar we de laatste hand leggen aan het inpakken en de rest van de avond ontspannen doorbrengen met de laptop en boeken. Morgen moeten alweer vroeg opstaan, en dan nog wel om uit dit heerlijke land weg te gaan. Awoe!

18 juli 2013

Gisterenavond hadden we de optie gepland om een ochtendwandeling te maken van 7u30-8u30 en om 9u het ontbijt te serveren. Jon en Michele en misschien Ieda, zouden ook meegaan.
Om 7u loopt onze wekker af. We nemen een half uurtje om nog wat in bed te liggen wakker worden en besluiten dan op te staan. Tegen 8u zijn we aangekleed en klaar voor een ochtendwandeling. We horen boven geen geluid en besluiten er maar met zijn tweetjes op uit te trekken. We wandelen naar het strand, dat vlakbij is, en gaan deze keer naar rechts. Er zijn al enkele mensen op het strand die komen wandelen met de hond… Het is zalig om op het strand te wandelen vlak naast de golven! Heel rustgevend. Het is superfijn de dag zo te beginnen!
We komen nog enkele mooie schelpen tegen, en voor we het weten, is het al tijd om terug te keren om ontbijt te voorzien.

Ieda en Vicky zitten al gezellig in de zetel te babbelen wanneer we arriveren. Jon en Michele zijn nog maar in de douche-fase. Ik duik de keuken in en begin aan het onderdeel van het ontbijt dat ik ga voorzien: gebakken appeltjes met kaneel. Tien minuten later komt Jon ook de keuken binnen en maakt scrambled eggs en sausages met toast. De meesten eten ook wat van de appeltjes en vinden het allemaal lekker!

Na het ontbijt is het tijd om op te ruimen, onze bagage in te pakken en het huis te kuisen. We zijn met te veel om alles samen te doen. Vicky neemt de leiding en doet samen met Ieda en Erik het meeste werk. Op een uurtjes is de klus geklaard.

Vandaag staat Cathedral Cove op het programma. Het is niet ver van Cooks Beach: ongeveer 15 km rijden. We gaan met zijn allen naar het uitzichtspunt waar we uitkijken over de hele baai en in de verte Cathedral Cove en Cathedral rock kunnen zien.

The Mighty Pen - De reden waarom we allemaal hier zijn :D. Een forum waarop Erik, Ieda, Vicky en Law elkaar hebben leren kennen.

Er is een wandelpad dat heelmaal naar het strand van Cathedral Cove leidt. Jon, Michele, ik en Erik willen er graag naartoe wandelen, onm het van dichterbij te zien. Vicky en Law zien het niet zitten om mee te gaan. Vicky omdat ze een heel erge hoest heeft en Law omdat hij veel last heeft van zijn knie, en het is een wandeling met veel stijgen en dalen. Ieda besluit na wat twijfelen met hen (Vicky en Law) mee te gaan. Ze rijden van hieruit terug naar de boerderij van de ouders van Vicky, in Auckland. Morgen moet Vicky namelijk nog vanalles in orde brengen op het gemeentehuis onder andere. Dit betekend dat we van hen al afscheid moeten nemen! Wat raar.
Na de knuffels en afscheidswoorden, vertrekken we samen met Jon en Michele op weg naar Cathedral Cove. Het afscheid van Ieda, Law en Vicky voelt nog heel onecht en vreemd aan.

Als je goed kijkt zie je hier op het pad het patroon van een boomvarenblad... Vermoedelijk gevormd door de regen dat door het blad is gevallen? Gespot door Erik! :-)

Het varenblad zelf dat het mooie patroon vormt op de grond. 

Het wandelpad naar Cathedral Cove is prachtig! We hebben zeer zonnig weer vandaag! We wandelen door het groen en worden af en toe getracteerd op een prachtig vergezicht!
Aangekomen op Cathedral Cove, heeft Michele haar schoenen en sokken al uitgedaan. Ik volg niet veel later! Heerlijk, zo op blote voeten door het zand, en het is niet eens te koud.
Het zeewater is wel te koud om lang in te blijven.

Doorheen een uitgespleten poort in de rotsen wandelen we naar Cathedral rock. Een grote rotsblok die in de zee staat en langs de onderkant al voor een groot stuk is geerodeerd. Als je er vlak voor staat, lijkt het wel een reusachtig groot schip te zijn.

Poort in de rotsen.

Poort in de rotsen met zicht op Cathedral Rock.

Cathedral Rock

Cathedral Rock

Cathedral Rock. Net een groot schip :D.

Cathedral Rock.

Cathedral Rock: top.

Kijk vooral naar de kleur van het water "in" de aankomende golf.

Na nog rustig wat te hebben rondgekeken op het strand en genoten te hebben van het uitzicht, beginnen we aan de terugweg. Jon en Michele gaan er vandoor, ze zetten er de snelle pas in, en al snel verliezen we ze uit het oog. Op het eerstvolgende bankje komen we ze terug tegemoet.
We besluiten ons vanaf hier ook op te splitsen. Jon en Michele willen nog in een shoppingcenter geraken en ik en Erik willen graag nog langs de andere baaien gaan. We nemen dus van hen ook afscheid.

We vervolgen de terugroute en voelen ons nu wel helemaal even raar. we zijn terug met zijn tweetjes. Het einde van de reis komt echt in zicht :S.
We gaan nog langs twee andere 'beaches' welke voornamelijk uit rotsen bestaan. Ook de moeite om even langs te gaan! Het geeft een heel ander zicht, en vooral de kleur van de zee is prachtig!

Aangekomen bij de auto, eten we onze lunch op. Daarna rijden we door naar Coromandel, een uurtje rijden van Cooks Beach. Prachtige landschappen zijn deel van de weg. We stoppen twee keer: een keer aan een strand waar we mooie hele schelpen vinden en op een mooi uitzichtspunt vanwaar we al een zicht hebben op Coromandel zelf.

Gezelschap terwijl we onze lunch opeten in de auto...

In Coromandel checken we in, in de jeugdherberg. Het is hier best gezellig met een fijne zitplaats buiten. Jammer genoeg is het daar net iets te koud voor. We hebben deze keer een lange, maar wel smalle kamer, die niet veel breder is dan het bed zelf…
Het is hier zalig rustig en stil in dit deel van het land! :)

We gaan nog even op zoek naar een supermarkt in het dorp en merken dat het een heel gezellig dorp is met prachtige huizen. Velen zijn gebouwd in koloniale stijl, het is alsof we terug gaan in de tijd. We voelen ons net Amerikanen, omdat we met de auto zijn gegaan en het eigenlijk helemaal niet zo ver is, maar het zou wel te veel zijn op een dag voor mij. Toch is het best wel fijn om op deze manier het dorp wat te verkennen en er een beeld van te krijgen.

Terug in de jeugdherberg, koken we onze maaltijd. Na de afwas is het tijd om het schrijven van verslagen in te halen… Dat is ons nu goed aan het lukken! Zo kunnen we morgen alle resterende verslagen nog online zetten, behalve dan die van op het vliegtuig komend weekend.
Jammer genoeg hebben we vanavond geen internet. De mevrouw van de balie is al weg, hoewel het nog geen 8pm was toen we gingen horen achter internet (dat we gratis zouden moeten krijgen omdat we lid zijn van YHA). Volgende keer beter! :)